اهوراي بي همتاي ما

تمرین بزرگی میکنی کوچولوی من! ورود عضو جدید خونواده, داداش مزدا, بیشتر از همه برای تو چالش بهمراه داشته و تو توی این آزمون بزرگ عجیب صبوری میکنی نازنینم. تو که تنها ده روز بود با جیبای عزیزت (شیر مادر) خداحافظی کرده بودی با دیدن شیرخوردن مزدا انگار حسابی دریافتی جریان از چه قرار بوده. وقت شیرخوردن مزدا اگه سرگرم بازی یا تی وی نباشی روی سر و کول من و مزدایی, گاهی بوس و ناز مزدا, گاهی بوس و ناز جیبا, گاهی بوس و ناز من. در کل, روحیاتت خوبه و شادی, گیر نمیدی اما دردسر عظیممون وقت خوابوندته, اونموقعه که داغ دلت تازه میشه و یادت میفته تا چند وقت قبل چه جوری مراسم خوابت انجام میشد و حالا چقدر فرق کرده. اینقدر روی جای جای بدنم غلت میزنی و بهونه میگی...

مزدای مانای ما, به نام خداوندگار خرد, گامهای آسمانیش را بر زمین نهاد. بادا که نام بلندش را با اندیشه, گفتار و کردار نیکش به گیتی جاودانه سازد, آنگونه که خدایگونی و خدایگانی بشر را سزاست.

بیقراری های من انگار تو رو هم در بر گرفت. امشب جور دیگه ای خوابیدی. یعنی خیلی طول کشید تا خوابت برد, اونم تو بغل بابایی و با قدم زدنش تو خیابون. درسته کوچیکی ولی روح بزرگت خبر داره که اتفاق بزرگی در راهه. امیدوارم این اتفاق بزرگ سرآغاز بهترینها برات باشه پسرک لبریز از شورر و احساس من. امشب اینقدر روی شکمم وول خوردی و غلت زدی که حتم دارم مزدا هزار بار آرزو کرده زودتر دنیا بیاد. یعنی دنیا بیاد روزگارش بهتر از اینه که توی شکم من باهاش تا میکنی؟!

  فکر نمی کردم اینقدر زود همه چیز یادم بره, تجارب مادرانگیم برای نیروانا منظورمه. پست قبلی برات نوشتم که دقیقا هفته ی پیش پنجشنبه شب که تصمیم گرفتم بدون شیرخوردن بخوابی تب شدید کردی که با استامینوفنم به زحمت پایین میومد. آخر هفته رو صبر کردیم بلکه علت تب مشخص بشه. یکی دو شب قبلش که میرفتیم بیمارستان عیادت مامان بزرگی و تو هم توفیق پارک شبانگاهی جانانه نصیبت میشد در حین سرماخوردگی در معرض باد شدید بودی و میگفتیم شاید از اونه و گوش یا حلق و بینی ت دچار التهاب و عفونت شده. تب ت روز شنبه هم ادامه داشت و دیگه نگران شدم. اولین بار بود که تنهایی دکتر میبردمت, با شکمی پر از حضور مزدا کوچولو. برای معاینه آبروم رو بردی بس که جیغ زدی, تقلا کرد...

باورم نمیشه این گام بزرگی که تو با من برداشتی کوچولوی نوپای من! اینهمه بزرگ منشی رو از تو دیدن واقعا برام غیرمنتظره بود. ممنونم که همراهیم کردی, ممنونم که کمکم کردی عزیزدلم. برات نوشته بودم چقدر برای زود از شیر گرفتنت مردد بودم و به این نتیجه رسیده بودم که طبیعت و قدرت خداوندی خودش به کمکم میاد.  مدت زیادی بود که همون دو وعده مهمون شیرم بودی, قبل از خواب ظهر و شب و منم دیگه راضی شده بودم که تا تولد مزدا صبر کنم ببینم چی پیش میاد ولی یه تلنگری که بابایی با حرفاش بهم زد مصمم شدم هر طور شده وابستگی اینچنینی تو رو به خودم کم کنم.  میدونی دکتر که رفتم توصیه کرد به زایمان سزارین و خب اگه بخوام برم یزد, یا حتی اگه کرمانم زایمان کنم ...